Dziecko podporządkowuje swoje zachowanie rodzicowi, z którym mieszka na co dzień, a deprecjonuje rodzica, z którym nie ma codziennego kontaktu. Pozostając pod wpływem tzw. „rodzica wiodącego”, dziecko powtarza jego słowa i niesłusznie oskarża rodzica, z którym nie mieszka, zarzucając wymyślone, czasem wręcz absurdalne czyny.

Bywa, że dziecko nawet twierdzi, jakoby samodzielnie podjęło decyzję o zerwaniu kontaktów z drugim rodzicem i z czasem już nie przeżywa poczucia winy, mimo że odrzuca miłość drugiego rodzica. Dziecko odruchowo i mimowolnie wspiera rodzica, z którym mieszka na stałe i zaczyna naśladować sposób myślenia charakterystyczny dla alienatora – czyli oskarżającego rodzica. Konsekwencje dla przyszłości i zdrowia psychicznego takiego dziecka mogą być bardzo dotkliwe, choć ujawniają się dopiero w okresie dorastania i dorosłości.

Alienowanie rodzicielskie rzadko jest procesem nieświadomym, zwykle jest dokonywane z premedytacją. Jest zatem formą przemocy emocjonalnej. Bywa też, że tzw. rodzic pierwszoplanowy (z którym mieszka dziecko) tworzy nowy związek i obecność poprzedniego partnera (małżonka) w życiu ich wspólnego dziecka uważa za niepotrzebną.

7 prawd o alienacji rodzicielskiej

  1. Alienacja rodzicielska jest najczęściej czasowo związana z rozpadem związku rodziców, a rodzic alienujący przypisuje całą winę za porażkę w ich relacji rodzicowi alienowanemu.
  2. Dotyczy nie tylko ojców, ale też matek (choć faktycznie częściej ojców, gdyż dzieci po rozpadzie związku rodziców zwykle mieszkają z matkami)
  3. Występuje zazwyczaj w środowiskach rodziców z wyższym wykształceniem (np. ekonomiści, inżynierowie, lekarze, nauczyciele)
  4. Dzieci rzadko sprawiają widoczne problemy wychowawcze, dlatego otoczenie postrzega je jako szczęśliwe. Dlatego otoczenie (m.in. sąsiedzi, nauczyciele) zaczyna traktować rodzica alienowanego jako intruza i staje się tzw. „drużyna alienatora”.
  5. Rodzic alienowany bywa obwiniany za wszystko, co negatywnego dzieje się w życiu drugiego rodzica i dziecka – sprawy błahe, jak i poważne; rodzic alienowany doświadcza pomówień, a nawet fałszywych oskarżeń o czyny, których nie popełnił.
  6. Dziecko powtarza zarzuty rodzica, z którym mieszka; z czasem negatywne opinie rodzica pierwszoplanowego na temat rodzica drugoplanowego dziecko traktuje jako własne.
  7. Dziecko doświadcza konfliktu lojalnościowego i silnej presji psychicznej, zatem spotkania z rodzicem alienowanym stają trudne i coraz rzadsze. Rodzic alienujący powołuje się na „wolę dziecka”, które przecież „nie chce” już spotkań z drugim alienowanym rodzicem.
Rafał Osiński
Rafał Osiński
Artykuły: 7

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *