Alienacja rodzicielska

Dziecko podporządkowuje swoje zachowanie rodzicowi, z którym mieszka na co dzień, a deprecjonuje rodzica, z którym nie ma codziennego kontaktu. Pozostając pod wpływem tzw. „rodzica wiodącego”, dziecko powtarza jego słowa i niesłusznie oskarża rodzica, z którym nie mieszka, zarzucając wymyślone, czasem wręcz absurdalne czyny.
Bywa, że dziecko nawet twierdzi, jakoby samodzielnie podjęło decyzję o zerwaniu kontaktów z drugim rodzicem i z czasem już nie przeżywa poczucia winy, mimo że odrzuca miłość drugiego rodzica. Dziecko odruchowo i mimowolnie wspiera rodzica, z którym mieszka na stałe i zaczyna naśladować sposób myślenia charakterystyczny dla alienatora – czyli oskarżającego rodzica. Konsekwencje dla przyszłości i zdrowia psychicznego takiego dziecka mogą być bardzo dotkliwe, choć ujawniają się dopiero w okresie dorastania i dorosłości.
Alienowanie rodzicielskie rzadko jest procesem nieświadomym, zwykle jest dokonywane z premedytacją. Jest zatem formą przemocy emocjonalnej. Bywa też, że tzw. rodzic pierwszoplanowy (z którym mieszka dziecko) tworzy nowy związek i obecność poprzedniego partnera (małżonka) w życiu ich wspólnego dziecka uważa za niepotrzebną.
7 prawd o alienacji rodzicielskiej
- Alienacja rodzicielska jest najczęściej czasowo związana z rozpadem związku rodziców, a rodzic alienujący przypisuje całą winę za porażkę w ich relacji rodzicowi alienowanemu.
- Dotyczy nie tylko ojców, ale też matek (choć faktycznie częściej ojców, gdyż dzieci po rozpadzie związku rodziców zwykle mieszkają z matkami)
- Występuje zazwyczaj w środowiskach rodziców z wyższym wykształceniem (np. ekonomiści, inżynierowie, lekarze, nauczyciele)
- Dzieci rzadko sprawiają widoczne problemy wychowawcze, dlatego otoczenie postrzega je jako szczęśliwe. Dlatego otoczenie (m.in. sąsiedzi, nauczyciele) zaczyna traktować rodzica alienowanego jako intruza i staje się tzw. „drużyna alienatora”.
- Rodzic alienowany bywa obwiniany za wszystko, co negatywnego dzieje się w życiu drugiego rodzica i dziecka – sprawy błahe, jak i poważne; rodzic alienowany doświadcza pomówień, a nawet fałszywych oskarżeń o czyny, których nie popełnił.
- Dziecko powtarza zarzuty rodzica, z którym mieszka; z czasem negatywne opinie rodzica pierwszoplanowego na temat rodzica drugoplanowego dziecko traktuje jako własne.
- Dziecko doświadcza konfliktu lojalnościowego i silnej presji psychicznej, zatem spotkania z rodzicem alienowanym stają trudne i coraz rzadsze. Rodzic alienujący powołuje się na „wolę dziecka”, które przecież „nie chce” już spotkań z drugim alienowanym rodzicem.